شیشه ی دل را شکستن احتیاجش سنگ نیست
این دل ما با نگاهی سرد، پرپر می شود

کاش یارب آشناییها نبود
یا به دنبالش جدایی ها نبود
یا که او با من نمی شد آشنا
یا که او از من نمی کردی جدا

سراغ از من نمی گیری، چه شد افتادم از چشمت؟ منم فانوس لبخندت، غرورت، گریه ات، خشمت، اسیرم، خسته ام، سیرم، مرا دریاب می میرم...


دل تو وقتی می گیره
دل من می خواد بمیره
حاضرم دلم فدات شه
تا که قلب تو نگیره


نمی گم دلم اسیره
نمی گم پیش تو گیره
من می گم اگه نباشی
دلم از غصه می میره


کو طبیبی تا شکافد قلب خونین مرا
تا ببیند من نمردم، عشق توکشته مرا


گر همین است خطایم که تو را دارم دوست
بعد از این بیشتر از پیش خطا خواهم کرد


وقتی حضور سبز تو کمرنگ می شود
دست خودم که نیست، دلم تنگ می شود


در کویر سرد عشق، این سخن از من بگیر
مرگ تو مرگ من است، پس تمنا می کنم هرگز نمیر


سبد سبد شقایق / دلت پراز حقایق
خدا کند بخندد / دلت همه دقایق


عشق یعنی زندگی با یاد تو
با کلام دلنشین نام تو


شانه های عاشقان گر تکیه گاه اشک هاست
پس چرا بر شانه ام اشکی نمی ریزد کسی؟


گر نشان زندگی جنبندگی است
خار در صحرا نشان زندگیست
جلبک و پروانه هر دو زنده اند
فرق ها از زندگی تا زندگیست


خنده را معنی ز سرمستی مکن
آن که می خندد غمش بی انتهاست...


آوای باد انگار آوای خشک سالیست
دنیا به این بزرگی، یک کوزه سفالیست
باید که عشق ورزید، باید که مهربان بود
زیرا که زنده ماندن، هر لحظه احتمالیست


و البته شعرهای آبکی!

بادکنک دلتنگی هام پر شده از هوای تو
اگه نیای، می ترکه، خونش می افته پای تو


سلام گوگوری مگوری! سلام نون تنوری! سلام کتری و قوری! سلام پری وحوری! سلام پیرهن توری! تو که سنگ صبوری، کریستال وبلوری، فدات بشم چه جوری؟


با سیم مژه هات یه عمره گیتار می زنم
اگه نگی دوستم دارى، من خودمو دار می زنم!